باد می وزد ‌و انگار می‌خواهد همه‌چیز را از جا بِکند و ببرد. چشمانم می‌سوزند، لباسم می‌پیچد دورِ من. گوشه شالم مثل برگی رقصان تکان می‌خورد. پلاستیک‌ها روی شاخه درختان گیر کرده‌اند.

قبل از هر چیز، این پرسش پیش می‌آید که استادی مثل او، با این سابقه و اعتبار چرا در گیلان مقیم شد و لاهیجان را برای زندگی انتخاب کرد؟ برای او که می‌توانست هرجای دیگری، نه فقط در ایران، که در دنیا را برای اقامت انتخاب کند، چه دلیلی وجود داشت که همشهری ما شد؟

مسأله ما، نه بحث درباره تاریخچه برگزاری این جشنواره است، نه تشکر از زحمات کسانی که در برگزاری این رویداد هنری و فرهنگی نقش داشته و دارند. بحث ما، بحث ضرورت‌ها و دلایل برگزاری این جشنواره است، و جستجوی پاسخ این پرسش که چه نیازی به جشنواره‌ای مثل جشنواره تئاتر شهروند لاهیجان داریم؟ صادق‌حسنی، در گفت‌وگو با مجله ما با دقت و حوصله به موضوع این بحث پرداخت و مهم‌ترین مسائل موجود را توضیح داد.

زیاد گفته‌اند، اما واقعاً چنین است که کتاب یکی از همراهان واقعی انسان است و همیشه می تواند دوستی خود را به ما نشان دهد. به این هدف که در شروع سال جدید، دفتر کتاب‌های خوانده شده سال قبل را ببندیم، اینجا تعدادی از کتاب‌هایی پرفروش سال ۱۴۰۰ را باهم مرور می‌کنیم.

بعد از سقوط پادشاهی صفوی، کشور ما دچار هرج‌ومرج شد و به جز روس‌ها و عثمانی‌ها و افغان‌هایی که هرکدام‌شان گوشه‌ای را در اشغال خود داشتند، عده زیادی از ایرانیان هم مدعی قدرت شدند. یکی از این مدعیان مردی به نام زینل از اهالی لاهیجان بود.

ابراهیم فخرایی کار نوشتن کتاب گیلان در گذرگاه زمان را اواسط دهه ۱۳۵۰ خورشیدی تمام کرد و کتاب از آن زمان تا به امروز، چندین و چندبار تجدید چاپ شده است. این کتاب متنی منسجم و غنی درباره گیلان است که به ما برای عمیق و درست فکر کردن کمک می‌کند.

هنری میلر، نویسنده سرد و گرم چشیده امریکایی ـ که اتفاقاً در زمان حیاتش یکی از منتقدان امریکا هم بود ـ اواخر عمر، در رساله‌ای درباره نویسندگی، از تجربیاتش نوشت. این جمله‌اش را باید طلا گرفت که گفت «هرگز کسی که خودخواسته خود را تسلیم تجربه می‌کند، در اقیانوس واقعیت غرق نخواهد شد. در زندگی، هر پیشرفتی که به دست آمده است، از سر جسارت بوده نه از سازش یا اطاعت. رنه کره‌ول می‌گوید: خطر نکردن مهلک است، جمله‌ای که هرگز از یاد نخواهم برد.»

مجله لاهیجان، گروه گزارش: درست است که آنچه در شبکه اجتماعی اینستاگرام می‌گذرد بخشی از واقعیت‌های جامعه ماست، اما درباره این گزاره نباید اغراق کرد. یعنی نمی‌شود فقط با در نظر گرفتن اینستاگرام و دقت روی کنش و واکنش‌های ما لاهیجانی‌ها در آن، نظریات کلی و فراگیر درباره زندگی اجتماعی و فرهنگی ما ارائه داد.