مطالب عمومی

چندی قبل، از نخستین مجموعه شعر سحر قاسمی، که با عنوان «آراه» منتشر شده بود نوشتیم. نوشتیم که این مجموعه شعر از همان ابتدا با دلتنگی آغاز می‌شود، چنان که گویی همه‌چیز این مولف غریب را دلگیر و دلتنگ می‌کند و گویی «آراه» امتداد این دلگیری و ادامه‌ این دلتنگی‌ست. همچنین نوشتیم که رنجِ فقدان و عذاب دوری یکی از سوژه‌های پررنگ مولف است که قاسمی در بسیاری از آثار این مجموعه به شکلی عمیق و سوزناک بدان پرداخته است. قاسمی بعد از «آراه» به همین مسیر ادامه داد و اواخر سال گذشته، مجموعه دیگری به نام «چتر من، واژه‌های من» را در همکاری با انتشارات حس آخر منتشر کرد.

تیمورتاش در اواخر دوره قاجار، با حکم وثوق‌الدوله حاکم گیلان شد. در این دوره، که چندان هم به درازا نکشید، جنایت‌های بسیار کرد و خاطرات تلخ و بدی از خودش برای گیلانی‌ها به جای گذاشت. اما ماجرا از چه قرار بود؟

ما اینجا قصد نقد این جنس مباحث را نداریم و حتی مصمم به مرور نهضت جنگل و سیر پرفراز و نشیب آن نیز نیستیم. هدف‌مان بازخوانی روزهای پایانی زندگی میرزا کوچک براساس روایت چند نفر از کسانی است که آن دوره از تاریخ گیلان را به چشم دیدند.

نگاهی به باورهای گیلانیان قدیم، که تا همین چندی قبل نیز جز مبانی زندگی بسیاری از مردم استان بود، نکات زیادی درباره زندگی و جهان‌بینی‌شان را به ما نشان می‌دهد. چنان که در ادامه خواهیم دید، برخی از این باورها جالب و قابل اعتنا، برخی عجیب و برخی هم خرافه و نادرست هستند. نیز تکرار مکررات است که بگوییم باورهای مردم گیلان به اعتقادات مردم استان‌ها و نواحی دیگر ایران بسیار شبیه است و به تعبیری همه آن‌ها به یک ریشه مشترک برمی‌گردند.

همان‌طور که کتاب خوب ذهن را باز و شفاف می‌کند، کتاب بد ذهن را بسته و شرطی و محدود می‌کند. کتاب خوب و کتاب بد هر دو می‌سازند، ولی اولی بر پایه‌های محکم آگاهی و دومی بر پایه‌های سست توهم آگاهی.

باد می وزد ‌و انگار می‌خواهد همه‌چیز را از جا بِکند و ببرد. چشمانم می‌سوزند، لباسم می‌پیچد دورِ من. گوشه شالم مثل برگی رقصان تکان می‌خورد. پلاستیک‌ها روی شاخه درختان گیر کرده‌اند.

ابراهیم فخرایی کار نوشتن کتاب گیلان در گذرگاه زمان را اواسط دهه ۱۳۵۰ خورشیدی تمام کرد و کتاب از آن زمان تا به امروز، چندین و چندبار تجدید چاپ شده است. این کتاب متنی منسجم و غنی درباره گیلان است که به ما برای عمیق و درست فکر کردن کمک می‌کند.

هنری میلر، نویسنده سرد و گرم چشیده امریکایی ـ که اتفاقاً در زمان حیاتش یکی از منتقدان امریکا هم بود ـ اواخر عمر، در رساله‌ای درباره نویسندگی، از تجربیاتش نوشت. این جمله‌اش را باید طلا گرفت که گفت «هرگز کسی که خودخواسته خود را تسلیم تجربه می‌کند، در اقیانوس واقعیت غرق نخواهد شد. در زندگی، هر پیشرفتی که به دست آمده است، از سر جسارت بوده نه از سازش یا اطاعت. رنه کره‌ول می‌گوید: خطر نکردن مهلک است، جمله‌ای که هرگز از یاد نخواهم برد.»

فکر برگزاری نمایشگاه «پنج سال مجله لاهیجان» به ضرورت مرور کارنامه ما در این دوره پنج ساله انتشارش برمی‌گشت، به این ضرورت انکارنشدنی که لازم است مسیری را که تا به امروز طی کردیم بازخوانی کنیم و هم نقاط ضعف و قوت کارمان را به کمک مخاطبان‌مان بهتر بشناسیم و هم خودمان را برای شروع سال ششم انتشار آماده‌تر کنیم.

صدر و ذیل اصل ۸۵ تقریبا مغایر است! این اصل در صدر می گوید: سمت نمایندگی قائم به شخص است و قابل واگذاری به دیگری نیست. مجلس نمی‌تواند اختیار قانون‌گذاری را به شخص یا هیئتی واگذار کند. و در ذیل همان اصل گفته می‌شود: ولی در موارد ضروری می‌تواند اختیار وضع بعضی از قوانین را با رعایت اصل هفتاد و دوم به کمیسیون‌های داخلی خود تفویض کند! در حالی که براساس قوانین داخلی مجلس در‌ زمان‌ اضطرار با تصویب سه فوریت‌، می‌توان‌ قوانین‌ مورد‌ نیاز را مصوب کرد و نیازی به استفاده از فرایند نامعقول تفویض اختیار نیست!